За езика, докато го учех , мислех, че никога няма да мога да проговоря,чудех се как така си преплитат езика, за да кажат някой звуци, как могат да изяждат толкова букви от думата и пак да рабират какво си говорят. Учих го година и половина до изпита, има накъде още да го уча, особенно сега, покрай майчинството, когато не общувам колкото преди на датски. Но понеже работата ни ( и на половинката) е с деца, те много помагат за ученето. Бяха много сладки, започнах по някое време да се отпускам и да сменям английския с датски, и те като не разберат какво казвам , няколко пъти ме питат Какво каза? И така докато не налучкам точното произношение. та не наблягах много на учебниците, но говорех доста. Невероятна помощ е общуването с тях, а също и по-лесно се отпуснах да говоря.