Има ли такива, които са съжалили, че са отдавали на детето си по-голямо внимание? Въобще ако може да разкажете как сте подхождали към децата си и какви последствия сте наблюдавали мисля, че ще бъде интересно и на други освен на мен.
Иначе моят син е на 5 месеца, първо детенце е. Кърмя на поискване много го гушкам и целувам, нося го, спим заедно и прекарвам много време с него. Ако го оставя да си поиграе сам в кошарката се забавлява сам, но не повече от 15 мин. Като заплаче веднага се отзовавам. Не го уча на "самостоятелност" като го оставям да си плаче сам в кошарата нито го уча да се забавлява сам. Не го лишавам от гушкане "за да не свикне".
Детето ми е много усмихнато и изглежда щастливо. Аз съм много щастлива и доволна от нашата връзка, но се ядосвам на реплики, които изкарват това да имаш дете като едно голямо бреме и като голям компромис със себе си. Особено ако го гледаш така, както аз го гледам.